The King is still alive

Op de dag dat de King of Pop, Michael Jackson, overleed is in een jongen geboren. Ook deze draagt de naam Michael. Als veertienjarige puber komt hij erachter dat hij een geest ziet. Niet zo maar een, maar de geest van Michael Jackson himself. Eerst hebben ze een hekel aan elkaar, maar al snel weet de originele MJ een dans/zang ster van Michael te maken. Zo ontstaat een ware vriendschap

'....The King of Pop is Death,' Heel de wereld hield diens adem in toen dit bericht naar buiten kwam. The King of Pop, Michael Jackson, is op vijftig jarige leeftijd overleden. In een en hetzelfde ziekenhuis, als waar Michael als laatste nog had gelegen werd ook gehuilt. Niet van verdriet om hun grote held, maar van pijn. Een vrouw van net aan vijfentwintig jaar lag daar met tranen in haar ogen. Een verloskundige stond voor haar, 'Gaat goed mevrouw, het komt goed,' zei die steeds zacht. Nog een keer perste de vrouw hard en kreeg toen te horen, 'Het is een jongetje,' En kreeg de pasgeboren baby in haar armen. De vrouw, Silvia, en haar man, Rudolf, keken dolgelukkig naar het kind. 'Hoe gaat hij heten?' vroeg de verloskundige nieuwsgierig. Silvia keek naar het tvscherm dat in de kamer stond, waar een verslaggever een verslag gaf rond de dood van Michael Jackson. 'Michael zal hij heten,' zei ze toen zacht. De verloskundige knikte even en schreef wat op een papier. Na vijf lange dagen mocht Silvia naar huis toe, Rudolf kwam haar en Michael ophalen. Thuis aangekomen gingen ze samen op bed liggen. Michael begon meteen te blerren toen hij in het bedje werd gelegt. Zijn ouders pakte elkaar vast en keken dol gelukkig naar het kleine ventje.

'Mam, Waar zijn mijn schoenen.' Ongeduldig stond een jongen van veertien jaar boven aan de trap. 'In de kast, en trek die nieuwe eens een keer aan,' De jongen deed zijn moeder na en liep terug de trap op. Hij pakte zijn schoenen uit de kast en deed zijn aan, zijn oude weliswaar, niet zijn nieuwe. Stampend kwam hij naar beneden, 'Michael, kijk nou eens wat je hebt gedaan,' zei zijn moeder, Silvia kwaad. Ze wees met een spatel naar de moddervlekken op de trap. Ze pakte een doekje en gooide die naar haar zoon, 'Opruimen! en vlug een beetje,' zei ze streng. Michael liet zijn hoofd hangen en vloekte wat, 'Wat zei je daar, Jongenman,' zei Silvia. Michael keek op, recht in het rood aangelopen gezicht van zijn moeder. Hij zei niets, hij liep enkel terug naar de trap en begon alles schoon te maken. Daarna smeed hij het doekje terug in het teiltje en pakte zijn school tas, 'Ben weg!' riep hij nog. Nog voor dat zijn moeder kon antwoord sprong Michael op zijn fiets en racete naar school toe.
'Hey MJ,' riep een jongen naar Michael toen hij het schoolplein opreed. 'Haha, heel leuk,' snauwde Michael hem af. 'Heb rusie met Ma, maak te veel troep, luister niet, het gebruikelijke gezeik. Jij mag blij zijn met die ma van je Bas,' Bas glimlachte en liep achter Michael de school binnen. 'Waar zijn de andere?' vroeg hij even later. 'Simon moet nog komen, James zit bij de rector te spelen en ik sta naast je,' grapte Bas. Hij kreeg echter wel een kwaade blik toe geworpen, waarop hij meteen zijn mond hield. De bel ging. Michael kreunde zacht en pakte zijn tas, hij keek even op zijn roster, Economie. 'O, nee niet weer les van die brulaap,' Hij zuchten en liep de trap op. Bas op zijn hielen. Later na de les, Michael kwam het lokaal uit en wreef in zijn oren, 'Mensen, waarom moet die vent zo schreeuwen,' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Bas of een ander om hem heen. Hij merkte ook niet dat Bas naar een cola automaat liep en een blikje cola er uit haalde. 'Michael? Ook wat!?' riep hij naar zijn vriend toe. 'Nee!' riep hij terug. Michael keek naar Bas, er was iets vreemds aan hem, een soort witte gloed hing rond zijn vriend heen. Michael schudde zijn hoofd en keek weer, ja nog steeds was de gloed er. Opeens schoof de gloed weg. Een lange, spierwitte man kwam te voorschijn. Als gehypnotiseerd keek de jongen naar de man. Hij slikte even en vroeg zich af of hij gek werd. Alles om hem heen werd zwart, Bas, de cola automaat, de andere kinderen. Enkele hij en de man bleven over. De man tilde een spierwitte, knokige hand op en gebaarde met een vinger dat Michael dichterbij moest komen. Gehypnotiseerd van wat hij zag stond Michael op en liep naar de man toe. Op een meter of twee gebaarde de man dat hij moest stoppen. Met een schok stond de jongen stil. Plots vervaagde de man weer. Een stem klonk hard in het oor van Michael. 'Michael! Michael!' riep de stem. Hij kwam weer terug in het heden. Bas stond in zijn oor te schreeuwen. Michael sloeg zijn handen voor zijn oren en riep, 'Man, moet je zo schreeuwen,' en keek Bas kwaad aan. 'Man, je was weg. Van de aarde, je ijlde.' Beschermde Bas zichzelf. 'je had het maar over ene hand en een witte man,' Michael stak een hand op, om Bas de mond te snoeren. 'Genoeg,' beval hij. Hij gooide zijn tas over zijn schouder en zei, 'Ik meld me af, ik voel me ziek.' Even later zat hij op zijn fiets en reed langzaam naar huis, nadenkend over wat hem was overkomen.

'Mam, ben thuis!' riep Michael toen hij thuis was en zijn tas op de bank gooide, 'Wat ben je vroeg?' klonk een stem van boven. 'Voel me niet goed, ga naar bed,' kwam als antwoord. Sloffend liep hij naar boven, kleden zich uit en ging op zijn verhoogde bed liggen.'Wat is er met me aan de hand?' dacht hij. Ik word niet gek, ik zie alleen vreemde mannen.'  'Nou echt vreemd ben ik niet hoor,' klonk opeens een stem achter hem. Michael sprong met een gil overeind, Meteen vervloekte hij zichzelf. Hij was geen mietje, en al helemaal geen gillende keukenmeid. Voor hem stond de witte man, zijn witte ogen keken de jongen doordringend aan. 'Wi... Wie...ben...jij?' vroeg Michael stotterend. De man lachten, 'je bent niet de enige die bang is om me te zien. Ik ben Michael Jackson. Nou ja, dat was ik, voor mijn dood,' antwoorden de man, Michael Jackson, luchtig. De jongen keek hem glazig aan, 'Jij bent Dood!?' vroeg hij vreemd, 'Dat kan toch niet, nou ja... Dat kan ik je toch niet zien,' Michael dacht even na, Dit moest vast en zeker door de koorts komen. Hij voelde aan zijn voorhoofd, nee niet warm. 'Je bent niet ziek, echter kern gezond. En nee, je wordt niet gek,' Klonk de doodse stem van de man voor hem. 'Wat moet je van me?' vroeg de jonge Michael zonder de oude, dode, Michael aan te kijken. 'Je een paar dingen leren. Ik weet toevallig dat je van dansen houd,' De jongen draaide zich om. Hij probeerde door Michael heen te kijken, maar het lukte niet. 'Ja dat klopt, ik vind dansen erg leuk. Wacht... Nu weet ik weer waar ik jou naam van kon. Mijn moeder is nog altijd zo'n grote fan van je. Daarom draag ik de naam Michael, omdat ik op jou sterfdag geboren ben,' Michael Jackson knikte. 'Daarom ben ik ook naar jou toe gekomen,' zei die. 'Ik wil, dat jij mijn tradities over gaat nemen.' Michael keek hem weer dom aan. 'Hoe wilde je dat gaan doen, mijn lichaam over nemen?' Dat had hij beter niet kunnen zeggen. De oude Michael stond op, liep een rondje en sprong toen zonder pardon op de jongen af. Deze zette een paar stappen naar achter, maar voelde toch een ijzige kou door zijn lichaam, botten en ziel gaan. In zijn hoofd kwam er een stem bij, 'Zo, nu kunnen we praten,' Michael zetten verbaast een stap achteruit. 'Wat doe je? Wat wil je van me?' schreeuwde hij praktisch. 'Het heeft geen zin om te schreeuwen, je zet alleen jezelf voor schut,' klonk de stem van Michael Jackson in zijn hoofd. Michael schudde zijn kop. Plots had hij het door, hij kon alleen in zijn gedachten met deze stem spreken. Hij was net aan het uitknobbelen hoe hij dat ging doen toen hij met zijn gezicht naar het raam en maakte een perfecte moonwalk naar achteren. 'Wat ben je van plan? Wat doe je met mijn lichaam,' dacht hij in gedachten, 'Ik leer je een paar van mijn eigen moves,' kwam als antwoord. Uitgeput viel Michael op bed, 'Als je het niet erg vind, ga ik nu even slapen,' Waarna hij in een diepe slaap viel.